โรคกลัวเสื้อผ้า 2

หลังจากการตรวจในห้องฉุกเฉินเสร็จ หมอก็ให้พ่อของน้องฟ้านอนสังเกตอาการในโรงพยาบาล ส่วนน้องก็เป็นคนเฝ้าพ่อ ตอนนั้นเก๋เองรู้สึกว่าอยากรู้จักน้องมากขึ้น ถึงกับยอมลางานติดกันหลายวันเลยเพื่อมาอยู่ที่ รพ เอกชน แต่ก็ต้องแย่งกับพยาบาลผู้ชายอีกหลายคนที่อยากจะเป็นคนเข้าไปดูอาการของพ่อน้อง (เข้าไปวัดไข้ วัดความดัน อะไรงี้) ซึ่งห้องก็จะเป็นห้องเดี่ยว เป็นส่วนตัว ตามแบบของ รพ เอกชนค่ะ ครั้งแรกที่เก๋เข้าไปคือคืนนั้นเลย เข้าไปเอากระป๋องให้พ่อเก็บฉี่ตรวจค่ะ พอเข้าไปก็เห็นพ่อนอนอยุ่บนเตียง ส่วนฟ้านอนบนโซฟา ไม่ได้ใส่อะไรเลย พอเห็นเก๋เค้าก็ลุกขึ้น เก๋ก็บอกว่าให้คุณพ่อเก็บฉี่ตรวจหน่อยนะ พ่อก็ถือกระป๋องเดินเข้าไปในห้องน้ำค่ะ ช่วงนั้นเก๋เลยชวนน้องคุย เค้าก็ดูกล้าๆกลัวๆ อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับเรา แต่ก็พอได้ความว่า มีครั้งนึงตอนเด็กเค้าเกิดผื่นเต็มตัว หายใจไม่ออก พ่อก็พาไปหาหมอ ตอนแรกหมอยังไม่รู้สาเหต น้องก็นอนโรงพยาบาลอยู่หลายคืนเลยกว่าจะรู้ก็ตอนที่น้องใส่เสื้อผ้าแล้วคัน ก็เลยแก้ผ้าออกหมด แล้วก็หายคัน ค่อยๆดีขึ้น จากนั้นก็กลัวการใส่เสื้อผ้ามาก เก๋ก็ถามว่าแล้วเวลามีคนมองฟ้าโป๊ รู้สึกยังไงบ้าง (ไม่กล้าถามตรงๆค่ะ) น้องก็บอกว่าไม่รู้สึกอะไร ตอนนั้นพ่อออกมาพอดีเก๋เลยต้องออกมาเพราะหมดธุระแล้ว แต่ก็ต้องกลับเข้าไปอีกทีในเวรนั้นเพราะผลตรวจฉี่มันปนเปื้อนค่ะ เก๋ก็ถือกระป๋องเข้าไปบอกว่าฉี่ที่เก็บมันปนเปื้อน เดี๋ยวขออนุญาตเก็บให้นะคะ พ่อก็โอเค เก๋ก็ให้พ่อถอดกางเกงแล้วกางขาออก เค้าก็ทำตาม พอกางเกงหลุดก็เห็นพวงของเค้าห้อยต่องแต่งเลยค่ะ จู๋ก็แบบแข็งหน่อยๆ ถุงไข่ห้อยเห็นเป็นลูกเลยค่ะ เก๋ก็จับที่แท่ง รูดหนังหุ้มปลายออกจนหัวโผล่ แล้วก็ให้ฉี่ใส่กระโถนค่ะ พอฉี่ออกไปหน่อยนึงก็เอากระป๋องไปรอง แล้วก็เอาออกก่อนจะฉี่สุด (อันนี้เอาไปทำตามได้นะ เวลาเก็บฉี่ตรวจ) ตอนที่ทำนี่เก๋ก้มตัวลงไปข้างเตียง แล้วทีนี้กระโปรงมันก็ร่นขึ้นจนเห็นจิ๋มค่ะเพราะมันสั้นมาก กางเกงในก็ไม่ได้ใส่ น้องฟ้าที่อยู่ตรงโซฟาก็เห็นเต็มๆค่ะ แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนพ่อนี่เก๋คิดว่าอาจจะเห็นนมนะเพราะเก๋ก้มเยอะเลย คอเสื้อเปิดแน่ๆ 

พอวันถัดมาเก๋ก็เข้าไปวัดความดันให้ เปิดเข้าไปพ่อก็นอนบนเตียงเหมือนเดิม ส่วนน้องนี่นั่งบนโซฟาแบบกางขาอ้าซ่าเลยค่ะ กลีบนี่แบะออกจนเห็นแคมด้านในเลย เค้าก็เล่นมือถือไม่ได้สนใจอะไรอ่ะนะ เก๋ก็เดินเข้าไป แต่ตานี่อดจ้องจิ๋มน้องไม่ได้ จนพ่อพูดขึ้นมาว่าแกคงชินแล้วล่ะครับ เพราะฟ้าเค้าอยู่แบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ก็เลยเล่าให้ฟังเพิ่มว่าช่วงที่ฟ้าอายุ 5 ขวบ เคยมีผื่นขึ้นเต็มตัว แล้วหายใจแบบหอบเร็วมาก พ่อก็รีบพาไปโรงพยาบาล หมอก็ฉีดยาให้แล้วบอกว่าเป็นแพ้รุนแรง ต้องนอนโรงพยาบาล หลังจากนั้นน้องก็นอนโรงพยาบาลไป ผื่นก็ไม่ค่อยดีขึ้น จนพ่อสังเกตว่าเวลาหลังอาบน้ำใส่เสื้อผ้า น้องจะบ่นว่าคัน พ่อก็เลยให้น้องแก้ผ้าล่อนจ้อนเลย หลังจากนั้นตลอดที่นอน รพ ฟ้าก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย ผื่นก็ค่อยๆยุบลง จนหมอให้กลับบ้านได้ ตอนนั้นหมอบอกว่าน่าจะแพ้พวกผ้าใยสังเคราะห์ พ่อก็เลยซื้อพวกเสื้อผ้าหนังอะไรงี้ให้น้อง แต่ปรากฏว่าน้องตะโกนลั่นเลยค่ะ โวยวายใหญ่เลย ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า พ่อก็ให้อยู่บ้านแบบเปลือยทั้งวันเลย ก็คือเป็นเด็กเลยไม่อะไรมาก จนผ่านไปหลายวันก็ยังเป็นเหมือนเดิม พ่อเลยพาน้องไปหาหมอเฉพาะทาง หมอก็เลยบอกว่าน้องเป็นโรค Vestiphobia อาจจะต้องใช้เวลารักษานาน แล้วเมืองไทยไม่มีการรักษาโรคนี้แบบที่เป็นคอร์ส พ่อก็เลยพาน้องตอนที่อายุ 7 ขวบซึ่งจะเริ่มเข้าเรียนแล้ว ไปอยู่ที่เมืองนอก เพื่อไปรักษา แล้วก็ไปเรียนที่นู่นเลย ซึ่งหมอที่นู่นเค้าก็ออกบัตรให้แล้วก็ติดต่อกับทางโรงเรียน คนอื่นๆจะได้เข้าใจ พ่อเค้าก็บอกว่าน้องไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอีกเลยเป็นสิบปีแล้ว คงชินและไม่ได้รู้สึกอายอะไร เก๋หันไปเห็นน้องทำหน้าเศร้าๆ ก็รู้สึกสงสารค่ะ เลยพูดกับน้องว่าไม่เป็นไรนะ พี่ก็เป็น แล้วก็ถกกระโปรงขึ้นเลยค่ะ โชว์จิ๋มแบบเต็มๆเลย ทั้งฟ้าและพ่อจ้องกันตาโตเลย เก๋ก็บอกว่าพี่เป็นโรคแพ้ชุดชั้นใน ใส่อะไรไม่ได้เลย แต่ยังดีที่ใส่ด้านนอกได้ น้องก็บอกว่ามิน่าล่ะเมื่อวานก็ไม่ได้ใส่ หนูเห็นจิ๋มเต็มๆเลย เก๋งี้เสียววาบเลยค่ะ ใจเต้นตึกตักเลย น้องก็ถามว่าเสื้อในก็ไม่ได้ใส่เหรอคะ เก๋ก็ไม่ตอบค่ะแต่ปลดกระดุมเสื้อออกหมด เปิดเสื้อให้ดูเลย หัวนมงี้แข็งเลยค่ะ คือมีพ่อน้องอยู่ด้วยไง น้องก็ยิ้มใหญ่เลย จากนั้นเก๋ก็คุยกับน้องได้สนิทขึ้นค่ะ แต่ก็ต้องไปอธิบายให้พ่อน้องฟังยาวเลยว่าเก๋โกหกน้องเพื่อให้เค้ารู้สึกดีขึ้นค่ะ